شعری که خیلی وقت‌ها زمزمه لب‌هامه. زمزمه ذهن‌مه. زمزمه تنهایی‌هامه. زمزمه دلتنگی‌ها و قصه‌ها و غصه‌هامه.

آدما هميشه بين شادی و غم می‌مونن
شادی و غم‌، تنها جفتی‌اَن كه با هم می‌مونن

اونا كه بينِ غم و شادی باشن‌، بهشتی‌اَن
اونا كه غرقِ يكی شَن تو جهنم می‌مونن

بعضی دردا رُ با گريه می‌گی و خلاص می‌شی
بعضی از غصه‌ها هستن كه با آدم می‌مونن

يه چيزایی هس كه بايد با نگفتن بگيشون
مثِ بی‌گناهیِ حضرتِ مريم می‌مونن

ابرا كوهای بخارن‌، كوها ابر سنگی‌اَن
نه كه ابرا رُ گمون كنی كه محكم می‌مونن

نه که مثلِ ابرا از راه ببَرن بادا تو رُ
نکنه گمون کنی بادای عالم می‌مونن

دلاشون هزار تای چشمه و درياس‌، آدما
پشتِ شيشه‌های دنيا قدِ شبنم می‌مونن

دلاشون تنگِ برای جاهای دور‌، آدما
مرغای دريا كنارِ بركه‌ها كم می‌مونن...